Patrick De Witte alias (pdw), de hoofdredacteur van P-Magazine, is gisteren onverwacht overleden. Ik zal de man met het heel specifiek stemgeluid uiteraard altijd associëren met de Rechtvaardige Rechters. Humor en dan vooral standup comedy daar blonk (pdw) in uit. Menig Vlaamse komiek heeft dan ook de lancering van zijn carrière te danken aan het werk van (pdw). Denken we maar aan Xander De Rycke, Philippe Geubels en Iwein Segers die allen dankzij (pwd)'s Comedy Casino hun weg vonden tot in de Vlaamse huiskamer.
Over de doden niets dan goeds luidt het oude gezegde, maar zoals (pdw) zelf zo graag aangaf: "Iemand moet de waarheid zeggen". Naast zijn sterke kanten had Patrick De Witte ook een schaduwzijde. (Pdw) was in zekere zin het schoolvoorbeeld van de "onverdraagzame progressief". De Witte vond Monty Python, waarin gelachen werd met "generaals en ministers", geweldig en schopte zelf ook graag tegen menig heilig huisje. Het venijn van (pdw) zat hem echter in zijn totale onverdraagzaamheid tegenover kritiek op zijn heilige huisjes. De wereldverbeteraar in (pdw) dynamiteerde met veel plezier de splinter in het oog van anderen, maar O WEE diegene die (pdw) op de balk in eigen oog wees. Dezelfde man die zo grappig en ad rem kon zijn, had een bekrompen kantje dat het vertikte om tegenstanders met argumenten te bekampen en er schijnbaar een verderfelijk genoegen in schepte om tegenstanders ad hominem aan te vallen.
De man is nog niet begraven, dus voor velen zullen deze bemerkingen te vroeg komen. Voor een aantal zal het zelfs nooit gepast zijn om (pdw) kritisch te bekijken, maar zoals de man zelf zei "iemand moet de waarheid zeggen".